Textbeispiele » Zweites Kapitel aus Gdańsk

Gleich kommt eine Ubersetzung

Rozdział 2

-Adela?-głos się do niej przybliżył i ktoś złapał ją za rękę. Obróciła się nieprzytomnie, jakby ktoś wyrwał ją z transu. Tym kimś był jej młodszy brat, Conrad.

Adela bardzo kochała swojego brata, mimo tego, że dość często ją denerwował. Mały Conrad był wpatrzony w siostrę i najlepiej chodziłby za nią wszędzie. Była jego przykładem, wzorem do naśladowania. Bardzo ją podziwiał. Adeli zazwyczaj to nie przeszkadzało, jednak w sytuacjach jak ta, irytował ją brak prywatności.

-Conrad, co ty tu robisz!?- spytała ze zdenerwowaniem.

-Tata powiedział, że poszłaś do pana Friedmana, więc chciałem dołączyć.

Wtedy przypomniała sobie o sakiewce, którą miała w kieszeni. O nie!-pomyślała. Tata będzie bardzo zły.

Słońce chowało się już za horyzont i w Gdańsku powoli zapadał zmrok. Adela wiedziała, że dzisiaj nie zdąży już pójść do pana Friedmana i musiała wrócić do domu. Wzięła brata za rękę i razem udali się w stronę swojej kamienicy. Gdy dotarli do domu, ojciec rozmawiał z kimś przed wejściem. Pewnie jakiś nowy nabywca-pomyślała Adela.

-To nie są żarty Constantinie! To już drugi przypadek w tym tygodniu. Ludzie mówią, że przywieźli to żydzi. (MOŻNA DAĆ JAKIŚ WĄTEK HANZY). Ja bym ich wygonił raz na zawsze i…

-Przestań-wtrącił ojciec. Nie będziesz nikogo wyganiał i nie wiemy czy to nie kolejna choroba spowodowana lekkimi obyczajami naszych mieszkańców. Na razie nie można nikogo oskarżać.

-No dobrze. Czas już na mnie, ściemnia się.

Gość szybkim krokiem oddalił się w głąb ulicy.

-O, wróciliście już-powiedział ojciec. Załatwiłaś to o co cię prosiłem?

-Właśnie, rzecz w tym, że po drodze…-Adeli zawiesił się głos. Była na skraju płaczu.

-No nie, nie mogę w to uwierzyć?! Znowu to samo! Czy Tobie naprawdę nie można powierzyć żadnego zadania?! Bardzo mnie rozczarowałaś.

Łzy napłynęły Adeli do oczu. Z trudem starała powstrzymać się od płaczu. Rzuciła się biegiem w stronę swojego pokoju. Zatrzasnęła drzwi z takim hukiem, że wszystkie ściany aż zadrżały. Ojciec nie był już zawiedziony, był wściekły. Adela o tym wiedziała. Otworzyła szafę i wyjęła z niej dużą skórzaną torbę podróżną, którą przywiózł jej z jednej ze swoich licznych podróży. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w nią, a po policzkach spływały jej jeszcze ciepłe łzy. Otarła je rękawem.

-Muszę stąd uciec-pomyślała.

-Najszybciej jak to możliwe.

Hier ist unsere fertige Geschichte :)